°C
13 lat temu Mariusz uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał urazu rdzenia kręgowego. W jednej chwili jego dotychczasowy świat przestał istnieć, a on sam stał się więźniem własnego ciała.
„Mając 19 lat, człowiek nie myśli dojrzale o życiu, w głowie rodzą się pomysły pozbawione wyobraźni. Zabawa była zawsze na pierwszym miejscu. A imponowanie kolegom przekraczało wszelkie granice zdrowego rozsądku.”
Dziś Mariusz ma 32 lata. Razem z pięciorgiem rodzeństwa i mamą mieszka w małej miejscowości Laski. Wypadek zmienił koleje jego losu, lecz nie złamał w nim ducha życia. Dzięki wielkiemu wsparciu rodziny Mariusz pokonał najtrudniejszy okres w swoim życiu.
Kolejne bariery, choć trudne do pokonania, również udało się mu przeskoczyć. Za pośrednictwem Internetu skończył szkołę średnią, znalazł pracę i czuje się potrzebny.
Mariusz, aby się poruszać, potrzebuje specjalistycznego wózka - ze sterowaniem za pomocą brody. Dzięki niemu samodzielnie się przemieszcza. Jednak wysłużona maszyna ma już 13 lat, większość jej elementów jest w opłakanym stanie, a usterki z dnia na dzień przypominają o swym zużyciu. Nieuchronnie zbliża się moment, w którym wózek nie będzie nadawał się do dalszej jazdy, a Mariusz nie będzie mógł wsiąść na niego ponownie. Wtedy znów będzie zdany na pomoc innych i utratę tej odrobiny niezależności, jaką posiada.
- Moje życie jest niełatwym wyzwaniem, ale chcę mu sprostać na tyle, na ile będę mógł. Dla samego patrzenia na świat, bycia w nim i dla uśmiechu mamy i rodzeństwa pragnę żyć, i dotrzeć do własnej przystani, którą wyznaczył mi los – mówi Mariusz.
Do osiągnięcia tego celu potrzebuje naszej pomocy. Liczymy, że znajdą się ludzie dobrej woli, którzy dorzucą swoją część serducha na nowy wózek. Koszt jest przeogromny 35 000 złotych, ale wspólnymi siłami możemy zdziałać wiele.
„Cieszę się, że dostałem szansę na dalsze życie. Nie rozumiem ludzi, którzy mogąc samodzielnie się poruszać, podrapać się po głupim nosie czy pracować, nie widzą sensu życia. Nie wiedzą, co tracą, docenia się to wszystko dopiero, jak się to straci i ja myślę że to doceniam. Uważam, że dla każdego jest zawsze nadzieja. Nie od nas zależy wiele rzeczy, ale to my decydujemy o tym, co z tym naszym losem zrobimy, jak dalej nim pokierujemy, jak się podniesiemy.”
